Ιδιωτικοποιήσεις: ακόμα το σκεφτόμαστε;

Έχουν περάσει εννέα χρόνια από τότε που ενέσκηψε η οικονομική κρίση και αμφιβάλλω εάν έχουμε συνειδητοποιήσει γιατί φθάσαμε ως εδώ.

Η αιτία του κακού υπήρξε το μεγάλο αντιπαραγωγικό κράτος σε όλες τις εκφάνσεις του: Κλειστά επαγγέλματα, φόροι υπέρ τρίτων, γραφειοκρατία, υψηλή φορολογία, αδιανόητες ρυθμίσεις στην αγορά εργασίας και αλλού, πολυδάπανες κρατικές επιχειρήσεις κ.λπ. Το περίεργο λοιπόν είναι ότι οι πολιτικοί που δημιούργησαν ή υποστήριξαν το μεγάλο κράτος ακόμη και σήμερα αρνούνται να κατανοήσουν το πρόβλημα.

Η λύση του προβλήματος είναι η άμεση απαγκίστρωση του κράτους από τις περισσότερες αντιπαραγωγικές ασχολίες του, οι οποίες όχι μόνο δεν δημιουργούν προστιθέμενη αξία στην οικονομία αλλά αποτελούν και το μεγαλύτερο βαρίδι για την ανάπτυξή της.

Οι ιδιωτικοποιήσεις είναι η μόνη πολιτική, η οποία εάν υιοθετηθεί θα επιτύχει ταυτοχρόνως τη δημοσιονομική εξυγίανση και την πολυπόθητη διατηρήσιμη ανάπτυξη. Δεν πρόκειται βεβαίως για δογματική διαπίστωση αλλά για παρατήρηση που επιβεβαιώνεται από την οικονομική επιστήμη και τεκμηριώνεται από τα εντυπωσιακά αποτελέσματα των ιδιωτικοποιήσεων τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες.

Με τις ιδιωτικοποιήσεις μειώνονται δραστικά οι κρατικές δαπάνες διευκολύνοντας τη δημοσιονομική σταθεροποίηση και παράλληλα επιταχύνεται η ανάπτυξη με την εντονότερη δραστηριοποίηση του ιδιωτικού τομέα στην οικονομία.

Το σημαντικότερο είναι ότι εκεί που ο κεντρικός σχεδιασμός αποτυγχάνει επειδή ακριβώς κατευθύνεται από ένα και μοναδικό δυσκίνητο γραφειοκρατικό κέντρο, που δεν είναι σε θέση να γνωρίζει ούτε το οικονομικό περιβάλλον ούτε τις επιλογές και προτιμήσεις των πολιτών και των επιχειρήσεων, οι ιδιωτικοποιήσεις επιτρέπουν στην οικονομία να προγραμματίζεται από εκατομμύρια κέντρα λήψης αποφάσεων χωρίς να χρειάζεται κάποια προηγούμενη συνεννόηση μεταξύ τους.

Ο λόγος είναι ότι σε μια ευρεία οικονομία η επιδίωξη κοινών σκοπών είναι κατά κανόνα αδύνατη στους περισσότερους τομείς της κοινωνικής οργάνωσης (εξαιρούνται ασφαλώς η άμυνα, η δημόσια τάξη, η δικαιοσύνη, η τήρηση του ανταγωνισμού, όπου δικαιολογείται η παρουσία του κράτους).

Σύμφωνα με την εύστοχη επισήμανση του Χάγεκ: «Η συμφωνία των ανθρώπων ότι πρέπει να υπάρχει κεντρικός προγραμματισμός, χωρίς να υπάρχει συμφωνία επί των στόχων που θα επιδιώξει αυτός, μοιάζει με μια ομάδα που συμφωνούν να κάνουν όλοι μαζί ένα ταξίδι, χωρίς όμως να έχουν συμφωνήσει πού θέλουν να πάνε».